مرا کسی نساخت،خدا ساخت. نه آنچنان که کسی خواست که من کسی نداشتم.ک سمهم خدا بود. ک،س،بی،ک،سان او بود که مرا ساخت. آنچنان که خودش خواست. نه از من نه از آن. من یک گل بی صاحب بودم. مرا از روح خود در آن دمید. بر روی خاک و زیر آفتاب قرار داد. مرا به خود وا گذاشت. عاق آسمان. کسی هم مرا دوست نداشت. به فکرم نبود. وقتی داشتند مرا می آفریدند،می سرشتند، کسی آن گوشه خدا خدا نمی کرد.وقتی می خواستند قانتم را بر کشند،خویشاوند شاعر خیال پرواز و بلند پروازی نداشتم تا خیال و آرزوی خویش را نثار بالای من کند. وقتی می خواستند کار دل را در سینه ام آغاز کنند، آشنایی دلسوز و دل شناس نداشتم تا.... « تا برود، بگردد و از خزانه ی دلهای خوب بهترین را برگزیند...»

 نوشته شده توسط مجید کمالو در سه شنبه 90/5/18 و ساعت 5:24 عصر | نظرات دیگران()